பிளாஸ்டிக் பைகள் தடை செய்யப்பட வேண்டியது திருக்கோயில் வளாகங்களிலா? அல்லது தனி நபர் மனங்களிலா?

 தமிழகக்
கோயில்களில் பிளாஸ்டிக் பைகள் பயன்படுத்துவதைத் தடை செய்ய வேண்டும் எனும்
சட்டம் இந்த ஆண்டு ஜனவரி 1 முதல் தமிழகத்தில் நடைமுறையில் உள்ளது. ஆனால்
இப்போதும் தமிழகத்தில் பல இடங்களில் பிரசித்தி பெற்ற திருக்கோயில்
வளாகங்களில் பிளாஸ்டிக் பைகளின் புழக்கம் சரளமாகவே இருப்பது கண் கூடு.
ஹெல்மெட் சட்டம், பள்ளி வளாகங்களில் ஆரோக்கியமற்ற ஜங்க் புட் வகையறாக்களைத்
தடை செய்தல் என்ற சட்டங்களைப் போலவே பிளாஸ்டிக் பைகளைத் தடை செய்வதற்கான
சட்டமும் கவனிப்பாரற்று கிடப்பில் போடப்பட்டுவிட்டதோ என்று சந்தேகமாக
இருக்கிறது. ஏனெனில், மக்களின் ஏகோபித்த ஒத்துழைப்பைப் பெறாத எந்த ஒரு
தடைச் சட்டமும் இப்படித்தான் மேம்போக்கானதாக மாறும்.

நம் மக்களுக்கு
பிளாஸ்டிக்கின் அபாயத் தன்மை வெகு நன்றாகத் தெரியும். மக்களின்
உணர்வுகளைப் புரிந்து அரசும் திருக்கோயில் வளாகங்களில் பிளாஸ்டிக் பைகளைத்
தடை செய்ய சட்டம் கொண்டுவந்துள்ளது. இந்நிலையில் பிளாஸ்டிக் பைகள்
ஓரளவுக்கேனும் தடை செய்யப்பட்டிருக்க வேண்டுமே?! ஆனால் அதுதான் இல்லை;
இப்போதும் தமிழகக் கோயில் வளாகங்கள் மற்றும் கடைகளில் தாராளமாக பிளாஸ்டிக்
பைகள் விநியோகம் செய்யப்பட்டு வருகின்றன. இதை யார் தடுப்பது?
எப்படித் தடுப்பது? தமிழகம் மற்றும் ஆந்திர மாநிலத்தைப் பொறுத்தவரை
கோயில்களில் பிளாஸ்டிக் பைகள் தடை என்பது வெறும் ஏட்டளவில்தான் உள்ளது.
என்ன தான் அரசு அதிகாரிகள் ரெய்டு நடத்தி கோயில் வளாகங்களில் பிளாஸ்டிக்
பைகளின் சரளமான புழக்கத்தை கண்டு பிடித்து அபராதங்கள் விதித்து வந்த
போதிலும் இந்த விஷயத்தில் மக்களுக்கு இன்னும் போதிய விழிப்புணர்வு
வரக்காணோம். இந்நிலையில் சர்வ சாதாரணமாகப் பிளாஸ்டிக் பைகளில் பிரசாதப்
பைகள் முதற்கொண்டு அனைத்தும் கிடைக்கும் நிலையானது, இதற்காகப் போராடி வரும்
சூழல் நலன் சார்ந்த சமூக ஆர்வலர்களை கவலையில் ஆழ்த்தியுள்ளது.

இதே
பக்கத்து மாநிலமான கேரளாவைப் பாருங்கள்; அங்கே பல பெரிய கோயில்களில்
பிளாஸ்டிக் பைகள் அறவே இல்லை. கோயிலைச் சுற்றியுள்ள கடைகளிலும் சணல்நார்ப்
பெட்டிகள், கூடைகள், துணிப்பைகள் போன்றவையே தரிசனத்தின்போது அர்ச்சனைப்
பொருட்களை வாங்கிச் செல்ல விநியோகிக்கப்படுகின்றன. அங்கே
பொதுமக்கள் சட்டத்தை மதிக்கிறார்கள் என்று எடுத்துக் கொள்வதா? அல்லது
மலையாளிகளுக்கு சுற்றுப்புறச் சூழல் பாதுகாப்பு சார்ந்த விழிப்புணர்வு
அதிகம் என்று எடுத்துக் கொள்வதா? இந்த விசயத்தை எப்படி விளங்கிக்
கொள்வதெனப் புரியத்தான் இல்லை.

ஏனெனில்; நமது
மதுரையில் உலகப் புகழ்பெற்ற மீனாட்சி அம்மன் கோயிலில், கடந்த ஃபிப்ரவரி
மாதம் நடத்தப்பட்ட ஒரு ரெய்டில், தடை செய்யப்பட்ட (50 மைக்ரானுக்கும்
குறைவான) பிளாஸ்டிக்கில் தயார் செய்யப்பட்ட பைகள் ஸ்டாக் செய்யப்பட்டு
புழங்கப்பட்டு வந்தது கண்டறியப்பட்டது. மதுரையில் ரெய்டு முயற்சியை
மேற்கொண்ட கார்ப்பரேஷன் கமிஷனர் சந்தீப் நந்தூரி, இதற்காக சூழலியல்
ஆர்வலர்கள் கொண்ட 5 குழுக்களை அமைத்து கோயிலைச் சுற்றியுள்ள கடைகள்
அனைத்திலும் ஒரு கடை பாக்கியின்றி சோதனைகளை மேற்கொண்டதில், 22 கடைகளில்
தொடர்ந்து பிளாஸ்டிக் பைகள் பயன்படுத்திக்கொண்டிருந்ததைக் கண்டறிந்தனர்.
மேலும் அங்குள்ள கடைகளில் ஸ்டாக் செய்து பதுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த 400
கிலோ பிளாஸ்டிக் பைகளும் பறிமுதல் செய்யப்பட்டன. அதோடு பிளாஸ்டிக் பைகள்
பறிமுதல் செய்யப்பட்ட கடைகளில் இருந்து 18000 ரூபாய்க்கும் அதிகமான தொகை
அபராதமாகவும் வசூலிக்கப்பட்டிருந்தது என்பது செய்தி.

அதோடு பறிமுதல்
செய்ததைத் தொடர்ந்து கமிஷனர் பொது மக்களிடம் பேசுகையில், பிளாஸ்டிக் பைகளை
ஒழிப்பதில் அரசுடன் மக்களும் இணைந்து செயல்பட வேண்டும்; மக்கள் போதிய
விழிப்புணர்வுடன் ஒருங்கிணைந்தால் அன்றி இந்த விஷயத்தில் வெற்றி
காண்பது கடினம் என்றும் கூறி இருக்கிறார். இந்தச் சம்பவம் நடந்து மூன்று
மாதங்கள் கடந்துவிட்டது. இப்போதாவது நிலைமை மாறி இருக்கிறதா எனில்? அதுவும்
சந்தேகத்திற்கிடமானதுதான்.

இதில் தவறு
எங்கிருந்து தொடங்குகிறது? எல்லாவற்றுக்கும் அரசைக் குறை
கூறிக்கொண்டிருக்கும் பொதுமக்களான நாம் இவ்விஷயத்தில் செய்துகொண்டிருப்பது
என்ன? பிளாஸ்டிக் பைகளை பகிஷ்கரிக்கும் விஷயத்தை நாம் கோயில்களில் இருந்து
தொடங்குவது என்பது, கடவுளின் பெயர் கொண்டு நாம் செய்துகொண்டிருக்கும்
பெரும்பாலான சம்பிரதாயச் சடங்குகளைப் போலவே பிற்காலத்தில் வெறும் சடங்காக
மாறிவிடக் கூடாது. அதை நாம் நமது வீடுகளில் இருந்தல்லவா தொடங்க வேண்டும்!
இன்னும் அழுத்தமாகச் சொல்வதென்றால், அதை நாம் ஒவ்வொருவரும் நமது
ஆழ்மனங்களில் இருந்தல்லவா தொடங்க வேண்டும். ஒவ்வொரு தனி மனிதனும் இனிமேல்
தன் வாழ்வில் பிளாஸ்டிக் பைகளை உபயோகிக்கவே போவதில்லை என்று
முடிவெடுத்துவிட்டால், பிறகு அந்த முடிவை எவர் தடுப்பர்? பிளாஸ்டிக் பைகள்
தடை விவகாரத்தில் தனிநபர் நினைத்தால் எத்தனையோ விதங்களில் மாற்றங்களைக்
கொண்டு வரலாம்.

• ஷாப்பிங் மால்கள், உணவகங்கள், மாமிசக்
  கடைகள், சூப்பர் மார்கெட்டுகள் என எங்கு செல்வதாக இருந்தாலும்
  வீட்டிலிருந்தே சணல் பைகள் அல்லது துணிப்பைகளை கையோடு எடுத்துச் செல்லும்
  பழக்கங்களை பொது மக்கள் கடைப்பிடிக்கலாம்.
• கோயில் விழாக்களில் பிரசாதப் பைகள் வழங்க
  முன்வரும் ஸ்பான்ஸர்கள், கண்டிப்பாக துணி அல்லது சணல் பைகளில் மட்டுமே
  பிரசாதம் வழங்கப்படும் என ஆரோக்கியமான முடிவுகளை எடுக்கலாம்.
• மெடிக்கல் ஷாப்புகளில் பிளாஸ்டிக் பைகளுக்குப் பதிலாக தரமான காகிதப் பைகளைத் தர முடிவு செய்யலாம்.
• துணிக்கடைகளில் கூட பிளாஸ்டிக் பைகளுக்குப் பதிலாக துணி அல்லது சணல் பைகளே தரப்பட வேண்டும் என நிர்பந்திக்கலாம்.

ஆரம்பத்தில் துணி மற்றும் சணல்
பைகளுக்கு அதிகப்படியான கட்டணமாக ஓரிரு ரூபாய்கள் செலவானாலும் போனால்
போகிறது…. எல்லாம் நமது சுற்றுப்புறச் சூழலைக் காப்பதற்காகவும், எதிர்கால
சந்ததியினரின் தரமான வாழ்வாதாரத்துக்காகவும்தான் என்பதை மனதில் கொண்டு
இந்த விஷயங்களில் நாம் தெளிவுடன் சிந்திக்கத் தொடங்கினால் நிச்சயம்
பிளாஸ்டிக் பைகளை அறவே ஒழித்துவிடலாம். மாறாக, 

பிளாஸ்டிக்
பைகளைப் புறக்கணிக்கும் நோக்கில் மளிகைக் கடைகள் அல்லது சூப்பர்
மார்கெட்டுகளில் பிளாஸ்டிக் பைகள் இல்லை என விற்பனையாளர்கள் கை
விரிக்கும்போது அவர்களிடம், என்ன
இப்படிச் சொல்லுகிறீர்கள்? நான் உங்களுக்கு ரெகுலர் கஸ்டமர், என்னிடமே
இப்படிச் சொல்வீர்களா? உங்கள் கடையில் பொருள் வாங்கிவிட்டு நான் எந்த சொந்த
செலவில் பையும் வாங்கி பொருட்களை எடுத்துச் செல்ல வேண்டுமா? அடுத்த முறை
எப்படி உங்கள் கடையில் பொருட்கள் வாங்கத் தோன்றும்? எனக் கோபத்தில்
குமுறக்கூடாது. பெரும்பாலான இடங்களில் வாடிக்கையாளர்கள் இப்படி மல்லுக்கு
நிற்பதால்தான், மளிகைக் கடைகள் மற்றும் சூப்பர் மார்கெட்டுகளில் இப்போதும்
பிளாஸ்டிக் பைகளை தடை செய்யவே முடியாமல் இருக்கிறது.